Zwerven, leven op straat, de ultieme vrijheid. Leven zonder bindingen. Leven zonder verantwoordelijkheid. Niet weten wat de dag zal brengen. Mooi bezongen in weemoedige liedjes. De blues van Harry Muskee, Ry Cooder en Tom Waits. Prachtig vormgegeven in ontroerende films als Paris Texas en Barfly. Mooie shots van helden die aan het eind de zonsondergang tegemoetrijden. Ver weg van alles en iedereen. Helaas kloppen deze romantische beelden niet. Bukowksi, de schrijver van de roman Barfly, vertelde dat de vrouw die model stond voor zijn hoofdpersoon, Wanda, jong is doodgegaan. Ze overleed vrij snel na het verschijnen van zijn bestseller. Op, gewoon op.
Zo erg eindigt het niet vaak, maar de werkelijkheid van dakloosheid is rauw. Rauwer dan je denkt en kunt bevatten als je er niet in geleefd hebt. Voor Wim Eickholt was het helaas learnin' the hard way. Dit boek is zijn terugblik op een jaar als dakloze in Utrecht. Een onopgesmukt verslag van zijn leven in 2015. Hoe hij het heeft ervaren. En hoe hij uit het dal is gekropen.
Was het allemaal voorbij na dat jaar? Nee, de angsten en twijfels zijn er nog steeds. Elke dag. Maar er is ook kracht. Hernieuwde kracht.
