In Spakenburg ruikt het altijd naar boenwas en groene zeep. Naast het poetsen is het geloof de belangrijke vaste waarde in het typisch Nederlandse IJsselmeerdorp. Zo ook voor het gezin Wijtman; vader Ruurd, moeder Mengsje en zoon Sjoerd leiden een rustig en gelukkig leven met elkaar. Maar dan raakt Mengsje in de ban van de zonde en bekering. In haar ogen keurt de Heere alle plezier af: zwemmen en televisiekijken zijn uit den boze. Ze zegt hun verzekering op en trekt zwarte kousen aan. Sjoerd ziet met lede ogen aan hoe zijn moeder steeds minder lacht en steeds geremder en depressiever wordt.
Loulou weet hoe het er in de stad aan toegaat, ze heeft een passionele liefde met een Spanjaard beleefd en het geloof kan haar gestolen worden. Na haar scheiding is ze bij haar oude vader ingetrokken; samen hebben ze een stoffen- en fourniturenwinkeltje in het dorp. Haar vader wil haar maar al te graag aan geschikte huwelijkskandidaten koppelen om te zorgen voor het gewenste nageslacht.
In levendige scènes en met veel oog voor detail vertelt Wim Duijst over twee vrouwen die elk op hun eigen manier worstelen met het geloof. Met De engel van Spakenburg schreef hij een prachtige roman over de levens van twee gezinnen in een veranderend tijdsgewricht.
‘Het boek van Duijst leest als een filmscript: vlot geschreven, veel dialogen.’ – Leeuwarder Courant
‘Duijst weet in zijn in de liberaliserende jaren zestig spelende roman de armoedige sfeer van wereldmijding en bekrompenheid die om streng gereformeerden hangt, mooi op te roepen. Vooral in gesprekken is hij goed. Prachtig opgeschreven.’ – Vrij Nederland