In de twintigste en eenentwintigste eeuw verkenden de aqua-, aero-, en astronauten de fysieke buitenwereld van de mens. Zee, lucht, kosmos; dankzij technologische uitvindingen was de mens in staat om vanuit diverse perspectieven zijn eigen leefwereld, planeet Aarde, te verkennen en te bestuderen. Dit moderne avontuur heeft geleid tot een enorme expansie van de menselijke leefsfeer, maar tegelijkertijd ook tot een (zelf)destructieve leefstijl. We staan volgens velen aan het begin van het Antropoceen, het nieuwe geologische tijdvak waarin de mens zoveel impact heeft op de aardse biosfeer dat die invloed nu 'rivaliseert' met de grootste krachten van de natuur. Hoe krijgen we zintuiglijk grip op dit nieuwe overweldigende perspectief?
In dit essay onderzoekt Ruben Jacobs hoe kunst zich verhoudt tot deze nieuwe ecologische realiteit, en hoe kunstenaars wetenschap en techniek inzetten om onze relatie met de aarde opnieuw te onderzoeken.
