Toen kwam Pinksteren en verwonderd voelde ik hoe de appelboom zich opende en mij liet delen in haar eigen beleven: niets geen ziekte, alleen maar zaligheid. Ze reikte door haar takken heen tot de sterren, en was er één mee. Op aarde bewaarde ze tegelijk het dragende, voedende en beschermende leven. Ze voedde talloze wezens als insectjes en vogeltjes, en ze vormde appels. Dit alles schonk haar totale vervulling. De volgende dagen zag ik weer gewoon de spinsels met erin doodgaande blaadjes. Ik vertelde mijn zoon van dit vreemde contrast.
'Mam, dat is de natuur. De appelboom als natuurlijk wezen is niet hetzelfde als de producent van appels'. Já! Opeens besefte ik, dat mijn zien van een ziekte alleen de appelboom betrof als producent. Holistisch bezien was de appelboom rijk en gezond. Een paar weken later vormde ze frisse nieuwe takjes, vanuit de dode spinsels. Haar ware wezen was het rijke dragen, voeden en beschermen van een hele gemeenschap.
De goede weg vinden voor de transformatie van onze aarde, in een tijd vol conflicten en crises, op weg naar vrede, een leefbaar klimaat en een gezonde natuur, zal ons alleen lukken als we nieuw leren kijken. Ooit bestonden er engelen om ons dat te leren, maar daar geloven we niet meer in … Toch- Hoe zouden zij kijken? Een boek vol vragen en vol zoeken naar het nieuwe kijken, denken, beleven en doen.
