Het coronavirus heeft de wereld in zijn greep. Iedereen heeft ermee te maken, in meer of mindere mate, of we nu willen of niet. Ook het onderwijs zit in zwaar weer. Het dondert af en toe, het bliksemt heftig, maar soms piept de zon door de wolken en zorgt voor een lach om een uitspraak of situatie die alleen nu in deze unieke tijd kan voorkomen.
‘Mijn studententijd is gestopt toen corona begon!’
‘Sorry, mijn mic doet het niet!’
‘Mevrouw, Sem is eruit gekickt!’
De allerjongsten horen hun juf via de laptop vertellen hoe je een oma moet knutselen, vaders en moeders luisteren mee naar heerlijke geschiedenisverhalen, leerlingen liggen in een deuk omdat hun docent galmt, slurpt of de eieren laat aanbranden. Maar daar is ook de leerkracht die zelf voor de camera verder moet terwijl ze verdriet heeft over haar vader die aan corona is overleden.
In dit boek lees je over oprechte gevoelens en eerlijke gedachten over onderwijs in coronatijd, een tijd waarin het onderwijs er heel anders uitzag dan dat we tot nu toe gewend waren. Een tijd waar we met ons allen iets van vinden en die ons onverwachte dingen heeft gebracht.
