'Wat er nog kwam, Marianne... Ach, niet veel, maar de kleine ziel heeft ook niet veel nodig: een grein maar, een korrel... een grein van werkelijke waarheid en werkelijkheid... een korreltje... maar dat groot genoeg was als een schat... Want de kleine zielen hebben niet veel nodig... Een grein maar, een korrel... En van die korrel deelde ze, Marianne, dan nog wel wat mee... aan anderen... Mijn kind, dat is het hele geheim... Van die korrel nog overvloed mee te delen... aan anderen. Maar de korrel krijg je eerst laat, mijn kind, en om dat atoom van waarheid te bezitten... moet je eerst door alles heen... wat droom is.' Louis Couperus schetst ons groots in onze kleinheid in de romancyclus De boeken der kleine zielen. Soms, heel soms, laat hij ons - afgunstige, ijdele en rancuneuze mensen - in een sprankje licht tot leven komen.
