Volgens antroposofisch-menskundige gezichtspunten is Johannes de evangelist een eenmalige verschijning: een wezen geweven uit de geestelijke wezensdelen van de representanten van twee mensheidsstromingen, de Kaïn- en de Abelstroom. Maar deze chymische verbinding kwam tot stand onder de directe inwerking van Christus bij de opwekking van Lazarus-Johannes, en wel als levend symbool, als oerbeeldachtige voorafspiegeling van menselijke volmaaktheid. De vereffening tussen de stromingen was daarmee niet zelf verkregen en daarom ook niet blijvend. Na het keerpunt der tijden scheiden de representanten van de Kaïn- en Abelstroom weer van elkaar. Daaruit ontstaat een even unieke missie voor hen: niet alleen een bovenpersoonlijke, maar ook een persoonlijke. Die bestaat erin om de verbinding die ze eens op het keerpunt der tijden hadden, nu opnieuw maar bewust door vele incarnaties heen, zelfstandig en daarmee blijvend tot stand te brengen. Wat deze geleidelijk en voor een deel ook smartelijk te verwerven toenadering tot het broederlijke complementair voor de afzonderlijke ziel betekent, wordt hier op een voorzichtig tastende manier beschreven aan de hand van de abelitische individualiteit - een intieme blik in de persoonlijke lotsweg van Rafaël en Novalis vanuit een tot nu toe nog nooit vertoond perspectief.
