Hoe gaan we om met gevoelens van machteloosheid en verdriet wanneer we de omvang van de klimaatcrisis proberen te begrijpen? En hoe kunnen we hoop blijven putten en energie vinden om elke dag opnieuw te handelen, zonder dat we weten wat de uitkomst van onze inzet zal zijn? Er zijn geen eenvoudige antwoorden die er op magische wijze voor zorgen dat alles bij het oude blijft, gelukkig maar. De angst die we voelen voor de urgentie van maatschappelijke uitdagingen kan ons blokkeren, maar kan ons tegelijk laten zien waar de weg is naar een vorm van actieve hoop en naar de vrijheid van handelen als burger. Verdriet, hoop en verzet vormen de kern van het antwoord dat we als goede voorouders te geven hebben aan onze kinderen en kleinkinderen. Het is niet te laat. Het doet ertoe.