Er is een groeiend verzet tegen klassen vol kinderen met labels en pillen. Tegelijkertijd zijn er grote zorgen over prestatiedruk en vermoeide kinderbreinen. Zowel de jeugdzorg als de kinderpsychiatrie zitten klem tussen deze polen en worstelen in een knellend keurslijf van overdiagnose en onderbehandeling.
Door de huidige situatie zien we niet goed meer hoe onze samenleving een duurzame en optimale ontwikkeling van kinderen in de weg staat. Daarbij worden komende generaties voor steeds nieuwe mentale uitdagingen gesteld, waaronder de toenemende druk op het klimaat.
In navolging van Raworths donuteconomie en het Internationaal Verdrag voor de Rechten van het Kind, stelt Bruining optimale jeugdzorg voor als een donut. De sweet spot is de donut zelf waarin kinderen zich naar hun eigen capaciteit duurzaam en optimaal kunnen ontwikkelen. Bruining presenteert de donutpsychiatrie als een model om de rechten van het kind op de individuele behoeften te laten aansluiten. Hij beschrijft welke vijf stappen nodig zijn voor deze transitie naar duurzame en eerlijke zorg: verander de doelstelling, zie het grotere geheel, stimuleer de menselijke natuur, snap de systemen en richt je op herverdeling van de zorg.
