Nu Hans Dorrestijn op leeftijd is gekomen blikt hij terug op zijn leven. Hij mijmert over zijn jeugd, de vergankelijkheid, het naderend einde en over alle vrienden en kennissen die hem reeds zijn voorgegaan. Maar Hans zou Hans niet zijn als hij daar geen heel vrolijk boek over zou schrijven. Want bejaard zijn heeft ook zijn voordelen. Denk alleen al aan alle verworven inzichten over de moderne tijd, die Hans graag met u deelt. Dat levert mooie verhalen op, over bukken, brilpoetsdoekjes en geraniums, ‘Berichten uit het bejaardenhuis’, speciale aandacht voor de oeroude aardappel en nog veel meer. En last but not least, een indrukwekkende ode aan alle ‘Herauten van de dood’. Lang leve de oude dag, en lang leve Hans Dorrestijn!