Geen ander lokaal gevecht had in het Nederlands-Indonesische conflict zulke gevolgen op centraal militair en vooral politiek niveau als bij de goed voorbereide, gecoördineerde aanval door 2000 guerrilla's op de oude sultanstad SOLO op Midden-Java het geval was. Zelden ook komt in de historiograffie betrefende dit conflict de mening van de Indonesische tegenstanders zelf naar voren, die in dit boek wél uitvoerig wordt vermeld. In Het laatste grote gevecht in Indië wordt een levendig beeld geschetst van wat aan beide zijden voorafging aan de aanval, de verwarrende vierdaagse strijd zelf, de inmenging van de hoogste militaire leiding in dit lokale incident en de politieke gevolgen, zowel in Batavia als in Den Haag. De wapenstilstand na het staakt-het-vuren kwam serieus in gevaar. De auteur volgde na zijn aanmelding als oorlogsvrijwilliger de offciersopleiding aan de Royal Artillery-OCTU in Engeland. Als batterijoffcier van de B-batterij van 1-12 RVA nam hij deel aan de beide politionele acties en de verdediging van Solo vlak vóór het
staakt-het-vuren in 1949. In 1973 verliet hij de militaire dienst in de
rang van reservemajoor der artillerie. Dagblad Trouw achtte het kort na de
aanval 'mogelijk dat nooit volledige details over de botsing zullen worden
bekend gemaakt'. Deze publicatie is het antwoord.
