Na de Tweede Wereldoorlog ontwikkelde de dialoog tussen joden en christenen zich van wederzijds wantrouwen naar goede relaties. Joden en christenen weten elkaar nu te vinden als de omstandigheden daar om vragen. In de voorbije jaren is echter de belangstelling voor de dialoog afgenomen. Het belang van ontmoeting en gesprek is daarmee niet kleiner geworden. De huidige tijdgeest, gekenmerkt door populisme en groeiend antisemitisme, toont de noodzaak ervan aan.
Al veertig jaar organiseren de Classicale werkgroep Kerk en Israël Noord-Brabant en Limburg en de Antwerpse Contactgroep voor Joods-christelijke betrekkingen tweedaagse conferenties. Dit jubileum wordt bescheiden gevierd. Het resultaat is deze bundel. De redactie vroeg aan een vijftiental schrijvers om haar/zijn ervaringen met de dialoog op schrift te zetten. Het resultaat is een bundel met zeer lezenswaardige, meestal heel persoonlijke, verhalen als reactie op de vraag “Wat heeft de Joods-christelijke dialoog ons gebracht”.
Deze titel vat in het kort samen wat de lezer mag verwachten. De persoonlijke reflecties van rabbijnen, theologen, predikanten en leken laten zien wat er in veertig jaar is gerealiseerd. Wat schuchter begon, startend in een sfeer van enerzijds noodzaak, maar anderzijds ook aarzeling, leverde mooie vruchten op. Een rabbijn, opgegroeid in een orthodox-joods milieu in New-York, vertelt hoe in zijn milieu de naam “Jezus” een vloek was. Hij laat zien hoe hij, door ontmoetingen met christenen, zijn spirituele horizon heeft kunnen uitbreiden. Een andere scribent vertelt hoe de ontdekking dat Jezus een Jood is haar geloof samenhang, toekomst en humor bracht.
Het bouwen van bruggen tussen de verschillende groepen en segmenten in de samenleving is hard nodig. Deze bundel doet dan ook een appèl op ons: Wees niet bang voor de ander, maar bouw samen met hem en haar aan het goede voor alle mensen.
