Constantia Barend is geboren, samen met haar zusje tijdens de tweede wereldoorlog in december 1943. Ze beschrijft hoe het haar vergaan is in haar jeugd als kind van oorlogsslachtoffers.
Toen zij volwassen was, stond haar leven in het teken van haar gezin. Ze schrijft hoe moeilijk het is om een samengesteld gezin met zes kinderen groot te brengen, als jonge vrouw van nog geen dertig jaar.
Toen de kinderen waren uitgevlogen richtte zij Stichting Futuro op en zette zich in voor kinderen.
Zij schreef een musical en organiseerde muziekshows en genereerde geld voor kinderen met HIV en Aids.
Ze maakt kunstwerken in mozaïek, die zij voor het goede doel ter beschikking stelt.
Ze schrijft over liefde en vreugde, maar ook over verdriet en eenzaamheid. Ze schrijft over haar reisavonturen.
Daarnaast is zij een steun voor haar medemens, door een luisterend oor te zijn. Zij ontdekt dat ze niet de enige ouder is, die een weg heeft bewandeld, die niet de gemakkelijkste was. Een openhartig boek met een lach en een traan.
