Tijdens de tweede Wereldoorlog boog de hoge raad volgens velen diep voor de duitsers; aldus verloren de raadsheren het aureool van hoogste handhavers van het recht in nederland. dit boek laat zien hoe het zover heeft kunnen komen.
Wie had gehoopt dat het hoogste Nederlandse rechtscollege tijdens de oorlog voorop zou lopen in de strijd tegen het onrecht, kwam bedrogen uit. Na het ontslag van L.E. Visser, de Joodse president van de Hoge Raad, bleven de overige leden gewoon zitten. Vanaf dat moment liepen de raadsheren achter de feiten aan. Al tijdens de oorlog wezen critici erop dat de meegaandheid van de Hoge Raad het principiële verzet van advocaten en andere juristen fnuikte. Waarom hebben de raadsleden zich niet krachtiger teweer gesteld? En hoe terecht was eigenlijk de kritiek op hun handelwijze? De Hoge Raad en de Tweede Wereldoorlog beschrijft de gecompliceerde verhouding tussen recht en rechtsbeoefening in oorlogstijd.
