Utrecht sloot lang de poorten voor Joden. Pas in 1789 verleende de stad Joden het recht op inwoning en met de komst van een eigen begraafplaats en synagoge kon het Joodse leven echt gestalte krijgen.
Wie denkt aan Joden in Utrecht, denkt vaak aan slachtoffers, namen in steen gegrift, monumenten waarbij we op 4 mei een krans leggen. Maar de achtergronden bij deze namen gaan vaak verloren; de geschiedenissen en de levens, verhalen van bloei en welvaart, van onderdrukking en herstel. Stilte, al dan niet minachtend of onverschillig, kon Utrecht lange tijd verweten worden. Maar hoewel onderbelicht, is de Joodse geschiedenis van de stad wel degelijk bewaard gebleven en uit vele archieven verrijst nu voor het eerst een breder beeld. Joods Utrecht is een geschreven monument voor een gemeenschap die uitzonderlijke verschrikkingen kende, maar belicht ook juist het Joodse leven van alledag.